کارگردان «منصور، حامد، بهروز؛ بدون پنیر»:
برای اجرای دوم در آبان یا آذر تلاش می‌‌کنیم
کارگردان تئاتر«منصور، حامد، بهروز؛ بدون پنیر» گفت: ما درصدد اجرای عموم در مشهد برای دومین بار هستیم و احتمالا در ماه آبان یا آذر تهیه سالن داشته باشیم.
به گزارش تئاتر خراسان رضوی، مهیار غازی در گفت‌وگو با ایسنا، در ادامه عنوان کرد: با وجود تصمیمی که برای اجرا داریم هنوز به قطعیت در دریافت سالن نرسیده‌ایم.
وی تصریح کرد: متاسفانه انجمن هنرهای نمایشی استان برای اجرای عموم در شهرستان‌ها با ما همکاری نکرد اما قطعا در برنامه کاری خود به این مساله توجه داشتیم که حتما برای شهرستان‌ها اجرا داشته باشیم تا هم تبادل فرهنگ و دانش داشته باشیم و هم تعامل مضامین.
«منصور، حامد، بهروز؛ بدون پنیر» داستان یک تراژدی ایرانیزه
این کارگردان تئاتر عنوان کرد: «منصور، حامد، بهروز؛ بدون پنیر» روایتگر یک تراژدی است که فضای اجتماعی ایران را نشان می‌دهد.
وی تصریح کرد: سه شخصیت اصلی داستان نماد سه قشر از جامعه هستند که هم در گذشته وجود داشته و در حال و آینده حضور دارد.
غازی افزود: منصور داستان، نمادی از قشر عاشق پیشه‌ای هستند که زود فارغ می‌شوند، حامد نماد مردهایی است که همیشه سعی بر حمایتگری داشته‌اند اما موفق نبودند. بهروز داستان، نمادی از انسان‌هایی است که در جامعه سعی می‌کنند پررنگ به نظر برسند اما به نتیجه نمی‌رسند.
وی اظهار کرد: داستان ما در یک فضای زندگی ایرانی جریان پیدا می‌کند. علت جدایی چندساله این دو دوست، خواهر یکی از آنها بوده است که دوست دیگر عاشق او می‌شود و بعد از چند سال پا پیش می‌گذارد و موفق نمی‌شود.
این کارگردان خاطرنشان کرد: موضوع درباره دو دوست قدیمی است که بعد از چند سال همدیگر را می‌بینند و ضمن این دیدار یک سری داستان‌ها در خاطرات قدیمی نبش قبر می‌شود به دنبال آن گره‌هایی ایجاد می‌شود.
غازی تصریح کرد: در پایان نمایش شوکی به این دو دوست وارد می‌شود و با این شوک گره جدیدی ایجاد می‌شود.
این کارگردان تئاتر عنوان کرد: در این داستان غیرت و تعصب برادرانه خیلی پررنگ است. این مساله را ما در کشورهای غربی نمی‌بینیم و به همین خاطر است که تاکید می‌کنم این تراژدی رنگ و بوی ایرانی دارد.
وی خاطرنشان کرد: پایه کار نمایش، رئال است که رنگ و بوی تراژدی گرفته است.
غازی تصریح کرد: با دیدن این نمایش، تماشاگر به یاد فیلم‌های دهه 50 و اول دهه 60 می‌افتد اما به شکلی آداپته شده با سال1390.
وی تاکید کرد: من و آقای احمدی تصمیم نداشتیم برای جشنواره استانی کار ببندیم، علاقه ما بیشتر این بود که با هنرمندان جوان‌تر کار کنیم و همانطور که اساتید ما به ما بها دادند به هنرمندان تازه کار بها بدهیم اما به واسطه اینکه من با مهشید غفاری و مهدی ضیا چمنی در کار اکسیژن همکار بودم پیشنهاد این متن، به ما داده شد و به نظر ما هم متن قابل توجهی آمد.
فضای رئالیستی کار، ما را جذب کرد
این کارگردان تئاتر عنوان کرد: کارهای قبلی من و آقای احمدی در فضای ابزورد و فانتزی‌تر بود اما فضایی رئالیستی این کار ما را جذب کرد.
غازی خاطرنشان کرد: ما خواستیم با این نمایش، توجه مخاطب را به زندگی کردن در حال و لذت بردن از آن جلب کنیم. این نمایش ما را به زندگی عاشقانه، آنچنان که خودمان دوست داریم تشویق می‌کند.
وی ادامه داد: اعتقاد من و دیگر کارگردان این اثر؛ علی احمدی، این است که اگر انسان‌ها آن طور زندگی کنند که دوست دارند هیچ وقت بیکار می‌شوند و هیچ وقت هم شکست نمی‌خورند.