یک سوزن به خودمان، یک جوالدوز به دیگران

محمد حسن زاده - ایران تئاتر خراسان رضوی - «تئاتر جشنواره ای در شهرستان ها شایعترین تولید تئاتری میان هنرمندان هنرهای نمایشی است. جشنواره هایی رنگارنگ، با تزریق پول هایی اندک و ناچیز، و جوایزی محقرانه، هنرمندان تئاتر را به وابسته گی و محدودیت می کشاند. جریانی به شدت شعاری که در سایه ی آن رفاقت ها از میان اهالی هنر رخت بر می بندد و جایش را به کدورت و سیاهی می کشاند. چرایی و چگونه گی آن بر هیچ کدام از اهالی تئاتری پوشیده نیست.»این سخنان دوست هنرمندم حامدامان پورقرایی است که اتفاقا همشهری من می باشد.
غرض از این گفتار فقط این است که به ایشان و دوستان دیگر که بعد از جشن تئاتر مشهد! تیشه را به دست گرفته و تئوریسینی تمام عیارشده اند و نسبت به تئاتر شهرستان دلسوزی می کنند مطالبی را عرض کنم.
۱- اگر تئاتر شهرستان جشنواره ای است باید عیب را نه در بچه های شهرستان بلکه در مسئولین و سیاستگزاران این عرصه جستجو کرد چرا که بامبلغ ۱۸۳۰۰۰۰ تومان برای یک سال یک شهرستان حتی نمی شود یک تئاتر به صحنه برد و هنرمند شهرستان باید برای زنده نگهداشتن هنرش و مطالبات هنری مردمش تئاتری تولید کند که هزینه هایش ازجشنواره ای تامین و برای اجرا دغدغه نداشته باشد.
۲- جشنواره هایی که برگزار می شود اتفاقا دارای بودجه اندک و ناچیز نیست! حتی هزینه هایش از جشنواره تئاتر استان بیشتر است و در مواردی مثل جشنواره نمایش های کوتاه سراسری زائر سه برابر هزینه های جشنواره استان و بیشتر از یکصد میلیون تومان بوده است و ستادبرگزاری باعزت تمام از ۱۴ گروه کشوری پذیرایی، ورودی بسیار خوب پرداخت، جوایز ارزشمند به برگزیدگان داده و ریالی به هیچ گروهی بدهکار نیست بر عکس جشنواره مشهدکه هنوز نه مابقی کمک هزینه ها را داده نه هزینه عوامل اجرایی و…!
۳- در این بندروی سخنم با شخص جناب امانپور است. اگرجشنواره فلان محقرانه است چرا هفت روز رنج سفر بر خود هموار کردید؟ چرا قبول کردید که داور آن جشنواره باشید؟ «پس نمک نخورید و نمکدان نشکنید»
۴_چرا اتفاقا چرایی آن بر اهالی شرکت کننده در جشنواره مشخص است، وقتی کسی که بر مسند قضاوت می نشیند هنوز نمایش را ندیده قضاوت می کند و نسبت به بچه هایی که سه ماه زحمت کشیده اند تا کاری تولید و در جشنواره عرضه کنند شروع به تهدید و جملاتی نظیر اینکه «جایزه نمی دهم تا دیگر در این نوع جشنواره ها شرکت نکنی» و حکم صادر می نمایند و تئاتر را به نفع خودشان می خواهند مصادره کنند و نخواهند توانست! دیگر نمی شود از دیگران انتظار داشت.
۵-جناب امان پور عزیز: تئاتر مشخصا تربت حیدریه راه خود را می رود، در جشنواره های ملی شرکت می کند، درسال گذشته بیش از۱۳۰ میلیون تومان از محل اسپانسرها برای برگزاری جشنواره ها درآمد داشته و بعضی از نمایش ها بیش از ۵۰ اجرا داشته و بیش از ۳۰ میلیون تومان فروش بلیط تئاتر داشته و اجراهایی که همه توسط مردم حمایت شده و از بعد هنری هیچ کم ندارد.
معتقدم دوستان به جای متهم کردن دیگران در رسانه ای مانند «مشهد تئاتر» به مشکلات ریشه ای که باعث نابودی تدریجی تئاتر شده است، بپردازند.
عدم حمایت از تئاتر شهرستان ازسوی تهران و مشهد، عدم شناخت مسئولین تئاتر استان از ظرفیت های تئاتر شهرستان ها، واکاوی عدم فعالیت تئاتری در بسیاری از شهرستان های استان، مشکلات عدیده هنرمندان تئاتر شهرستان ها اعم از سالن تمرین و اجرا، عدم حمایت مالی، تنگ نظری ها، دایه های مهربانتر از مادر و…
در پایان برای همه آرزوی موفقیت دارم و امیدوارم همه ما نگاهی فراتر از یک شهر یا یک استان به هنر مظلوم و دردمند تئاتر داشته باشیم.