کارگردان نمایش «قصاب شهر لوژن»:
تئاتر از یاد مردم رفته است
مهدی شمس که این روزها نمایش قصاب شهرلوژن را روی صحنه تئاتر مشهد دارد در گفت‌وگو با خبرنگارایران تئاتر در خراسان رضوی گفت: مخاطب تئاتر مانند قدیم از تئاتر حمایت نمی‌کند، انگار این وقفه طولانی دوباره تئاتر را از یاد مردم برده است. حتی بازیگران، نویسنده‌ها و کارگردانان هم مثل قبل ذوق تئاتر را ندارند.
مهدی شمس متولد 1374 است که به گفته خودش از سال95 به صورت حرفه‌ای تئاتر را آغاز کرده است. او را با نمایش «کارناوال خون» می‌شناسیم که در سالن اصلی تئاترشهر مشهد به روی صحنه رفت و بعد از آن «قلعه ستیلا» و این شب‌ها نیز نمایش «قصاب شهر لوژن» را روی صحنه دارد.
او درباره این نمایش می‌گوید: «شروع این کار از تجربه شخصی من شکل گرفت و ماجرا به دختر بچه یکی از آشنایان ما برمی‌گشت که خیلی تحت‌تاثیر فضای مجازی و کانال‌های ماهواره‌ای قرار گرفته بود.»
این کارگردان ادامه می‌دهد: «این امر باعث شد که تغییرات زیادی در سبک زندگی این دختر ایجاد شود و در طی یک‌سالی که دنبال کننده این فضاها همچون دارک وب، فیس بوک وشبکه های ماهواره ای بدون داشتن سواد رسانه‌ای بود، تغییرات زیادی در خلق وخو و سلامت روان این بچه ایجاد شد.»
او همین مسئله را دغدغه اصلی‌اش برای نگارش این متن دانسته و می‌گوید: «نمایش براین اساس است که یک دختربچه جلوی تلویزیونی در کنار والدینش به خواب می‌رود که در حال تماشای شبکه‌های ماهواره ای هستند.این کودک هر صدا و اتفاقی که در این شبکه‌ها می‌افتد را به صورت یک کابوس وحشتناک می‌بیند و وارد سیاه چاله‌ای می‌شود که به انتخاب خودش نبوده و این اتفاق خیلی اذیت کننده است.»
مهدی شمس ادامه می‌دهد: «دغدغه من در کارهایم کودکان بوده‌اند و این امر در بقیه آثارم مشهود است، چرا که بچه‌ها به عنوان جزئی از جامعه، تربیت‌شان از اهمیت بالایی برخوردار است و اگر در بستر درستی رشد نکنند، اتفاقات خوبی در انتظار آینده‌ی جامعه ما نخواهد بود.»
او بیان می‌کند: «اولین و بدترین آسیب را هم خودشان متحمل می‌شوند وتبعات این آسیب نیز بر دیگران هم تاثیر می گذارد و اگر حواسمان به تربیت وپرورش این کودکان نباشد همانند درختی می‌شوند که اگر به موقع هرس نشود وآب و کود مناسبی نداشته باشد، نمی‌توان از آن درخت وانتظار میوه داشته باشیم.»
نهایتا عدم توجه به این موضوع باعث خسارات جبران‌ناپذیری می‌شود.
شمس می‌گوید: «سطح توقعم در هنگام تمرین‌های‌م این است که بتوانم از نیروهای جوانی که ذوق و شوق کافی برای ورود به تئاتر را دارند استفاده کنم و آن‌ها به روی صحنه ببرم چرا که حس می‌کنم گاهی به افرادی که واقعا از دل و جان تئاتر را دوست دارند بی‌مهری می‌شود.»