در «حذفیات» شخصیت‌ها هستند که به روایت شکل می‌دهند

خراسان رضوی_ مرجانه حسین زاده، اولین‌بار نمایش «حذفیات» را پاییز ۹۶ در تماشاخانه‌ی بهارِ مشهد دیده بودم و بعد که در سی‌وششمین جشنواره فجر «حذفیات» در بخش بین‌الملل جایزه بهترین نمایشنامه راگرفت، ذوق‌‌زده شدم و حالا که این نمایشنامه توسط انتشاراتِ آرادمان به چاپ‌رسیده‌است و در فضای مجازی با عکس جلد کتاب «حذفیات» مواجه می‌شم، احساس شعف می‌کنم و بلافاصله با مهدی ضیاچمنی برای گفتگو در خصوص این کتاب تماس می‌گیرم.

او نویسنده، کارگردان و بازیگر سینما و تئاتر و متولد ۱۳۶۵ در مشهد است که فعالیت‌های هنری خود را از سال ۱۳۸۰ با ورود به گروه نمایشی علی‌اکبر حلیمی و بازی در نمایش‌های کودک و نوجوان آغاز کرده‌است.

همه مهدی ضیاچمنی را با نمایش‌هایی نظیرِ «اکسیژن»، «تب سرد روی پیشانی داغ»، «حذفیات »، «پلاستیک فریزر»، «نمایشگاه لودلو»، «بازی» و... فیلم بلند «میمون» می‌شناسیم. آن‌طور که خودش می‌گوید «حذفیات» دیالوگ‌محور است و تفاوت زیادی با دیگر آثارش ندارد. ظاهرا ایده‌ی «حذفیات» زمانی‌که مشغول بازنویسی نمایشنامه‌های گذشته‌اش بود، شکل می‌گیرد و پس‌از آن مکتوب می‌شود، به سالن‌های نمایش گرما و روشنی می‌بخشد و حالا این نمایشنامه تبدیل به‌کتاب شده‌است. 

ضیاچمنی می‌گوید: در «حذفیات» این شخصیت‌ها هستند که به روایت شکل می‌دهند. لذا این اثر یک روایت قصه‌محور نیست و ما با روایتی صد در صد شخصیت‌محور رو به رو هستیم. در واقع خواننده فقط قرار است با آدم‌های این نمایشنامه آشنا شود. حذفیات برشی از یک زندگی است.

ضیاچمنی در خصوص خلاصه‌ی این کتاب می‌گوید: حذفیات درباره رابطه مادر و دختری است که با وجود شناختی که از یکدیگر دارند، نبود ارتباط بین‌شان پدیدار است و درکی نسبت به یکدیگر ندارند.

 او با بیان اینکه این نمایشنامه هم نظیرِ دیگر آثارش دیالوگ محور و رئالیستی است در خصوص ایده‌ی «حذفیات» بیان می‌کند:  ایده ی حذفیات ارتباطی به روابط اجتماعی و تحلیل های غلوآمیزِ روانشناختی ندارد. همه چیز سطحی و پیش پا افتاده‌تر از یک مفهمومِ درمانی است.حرف نزدن و نظرندادن مهم ترین دغدغه‌ی من در این اثر بود. .

این نویسنده و کارگردان تئاتر و سینما ادامه می‌دهد:  من همواره بعد از پایانِ هر نوشتن، بارها متن را بازنویسی می‌کنم و تنها اتفاقِ بزرگ حذفیات، حذف اضافه گویی‌های پرطمطراق آن و پاک کردن دیالوگ ها و توصیف‌های به درد نخور و تکراری بود. 
مهدی ضیاچمنی با تاکید بر اینکه حذفیات  طی سه روز و در کافه گلشن نوشته شد، می‌افزاید:
این نمایشنامه سریع نوشته شد اما خودم به شخصه آن را دوست دارم و فکر می کنم نمره‌ی قابل قبولی می‌گیرد..

ضیاچمنی که این روزها درگیر نوشتنِ فیلمنامه‌ای جدید است؛ در پایان می‌گوید: من کتابِ حذفیات را به الهام کردا تقدیم کردم. امیدوارم با این‌کار بخشی از لطف های بی‌دریغش را جبران کرده باشم.