موزیکال تئاتر «خدای جنگ» از عشق و انتقام می‌گوید

به گزارش ایران ئئاتر، موزیکال تئاتر «خدای جنگ» اقتباسی از نمایش تیتوس آندرونیکوس اثر ویلیام شکسپیر است که در آن با داستانی از عشق و انتقام روبه رو می شویم

امین رضایی اردانی در گفتگو با خبرنگارِ آوانسن در خصوص موزیکال تئاتر خدای جنگ گفت: در متون شکسپیر همواره نوعی شاعرانگی وجود دارد. زمانی که ما بخواهیم این شاعرانگی را به زبان پارسی برگردانیم، طبعا ادبیاتمان روی آن تاثیر خواهد گذاشت بنابراین تلاش کردیم این شاعرانگی را در فضای شعر و موزیک پیاده کنیم با این تفاوت که از ساختارهای کلاسیک فاصله گرفته‌ایم و سعی کردیم که اندکی به فضای ذهنی انسان‌های همین جامعه نزدیک شویم.

این کارگردان تم نمایشنامه‌های شکسپیر را حرص، عشق، خیانت و انتقام دانست و تصریح کرد: در نمایشنامه تیتوس آندرونیکوس او تمام این موضوعات وجود دارد و اکثریت کارهای او مانند شاه لیر، مکبث و... در این داستان گنجانده شده است. اتفاقی که مرا به سمت شکسپیر حرکت داد آثار او نبود، بلکه خود «شکسپیر» بود. زیرا من به فضاهای فرمالیستی علاقه مند هستم و سعی میکنم به جای استفاده از دیالوگ با تصور و احساسات با مخاطب ارتباط برقرار کنم. در دنیای مدرن تئاتر یک اتفاق است، تصور کنید تصادفی رخ دهد. مردم می‌ایستند و این تصادف را نظاره می‌کنند و تبعا هرکسی داستان خود را از این تصادف از نگاه خودش تعریف می کند، آیا این داستان‌ها شبیه هم هستند؟ خیر. هر کسی از نگاه خود این اتفاق را می‌بیند؛ بنده احساسم این است که تئاتر بیشتر از همه یک اتفاق است که روی صحنه رخ می‌دهد ما اگر بخواهیم این اتفاق را خیلی جهت‌دهی کنیم مجبوریم از فضای ذهنی خود به مخاطب القا کنیم و مخاطب با محدودیت‌هایی که سلیقه ماست، درگیر می شود.

این هنرمند مشهدی در خصوص فضای حاکم بر نمایش خدای جنگ افزود: در خدای جنگ میخواهم بیشتر ازهمه یک اتفاق را به تماشاچی نشان بدهم و کاری کنم که خود او تصمیم بگیرد. مسئله‌ای برای اولین بار در کارهای من و در این نمایش رخ می‌دهد. تماشاچیان این تئاتر مانند بازیگر خواهند بود و در بخشی از کار سهیم هستند و در صحنه نیز تاثیر گذارند. در این موزیکال تئاتر تمام تماشاچیان بازیگران نمایش خواهند بود.

نویسنده و کارگردان تئاتر«خدای جنگ» درباره طراحی صحنه، نور پردازی و... اضافه کرد: به واسطه این که جغرافیا را تغییر می‌دهیم و به نوعی زمان و مکان را از ذهن تماشاچی دور می کنیم، سعی داریم فضایی را بسازیم که مخاطب درگیر آن شود نه درگیر مقایسه ‌که بیان کند: فلان المان مربوط به این دوره نیست؛ به این فضا جغرافیای بدون زمان و مکان می گویند.